รักวุ่นวาย กะนายฮีโร่!!

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องสั้นเรื่องแรกของผม ยังไงก็ฝากด้วยนะครับ!!

เนื้อเรื่อง

 

ทุเรียนแมน!!

ปฐมบทฮีโร่แห่งความฮา!?

..“เฮ้ยย!!มีเงินเท่าไหร่ ส่งมาให้หมด!!”เสียงของชายคนหนึ่ง ตะโกนอยู่ท่ามกลางผู้คนที่หวาดวิตก บ้างก็เอามือกุมหัว บ้างก็ทำลับๆล่อๆ“..พิ้งค์!..”กระสุนเฉียดหัวเจ้าพนักงานที่กำลังจะกดปุ่มฉุกเฉินใต้โต๊ะ“ก็-บอก-ว่า-ให้-ไป-เอา-เงิน-มา-ไง!!”โจรปล้นแบงค์พูดอย่างเร่งรีบ ทุกคนอยู่ในสภาวะอกสั่นขวัญแขวน ในขณะที่ข้างนอกยังมีบางคนจ้องมองมาอยู่..

ถุงเงินมากมายถูกทยอยใส่ถุงใบใหญ่ของโจรปล้นแบงค์ เมื่อเต็มแล้ว เขาจึงหัวเราะร่า“ฮ้าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ลาล่ะเน้อ พวกเอ๋อกะหล่ำปลี!!”แล้วรีบวิ่งหนีไปจากตัวธนาคาร แต่ทว่า..

“ปั้ก!?”โจรปล้นแบงค์ชนกับอะไรบางอย่างเข้าอย่างจัง ก่อนจะทันได้มองเห็นอะไร บางอย่างที่ว่าก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว!“..พลั่ก!..”อะไรบางอย่างที่ว่าก็ชนเข้ากับกำแพงจังๆเช่นกัน และดูเหมือนว่าจะเป็นใครสักคน“..ซื่อบื้อเป็นบ้าเลยว่ะ”โจรปล้นแบงค์ประหลาดใจกับความที่เขาทั้งไวทั้งซื่อบื้อ ก็ใครที่ไหนไวขนาดนั้นยังชนเข้ากับกำแพงเสียได้ “..อูยย”บุรุษคนนั้นร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด โจรปล้นแบงค์ลืมไปเลยว่าเจ้าหมอนี่กำลังจะจับเขาไว้“เฮ้ยย!เอ็งเป็นใครวะ!?”บุรุษลึกลับไม่ตอบ แต่พุ่งเข้ามาหาโจรปล้นแบงค์แทน!ปัง!โจรปล้นแบงค์ยิงปืนใส่บุรุษลึกลับ แต่ก็ไม่เฉียดแม้แต่นิดเดียวปัง!นัดที่สองก็ไม่โดนปัง!นัดที่สามยังห่างไกล บุรุษลึกลับเข้าประชิด และ..

ปัง!นัดที่สี่ถูกยิงออกไปในระยะเผาขน บุรุษลึกลับใช้แขนขวาซัดหน้าโจรปล้นแบงค์ไปพร้อมๆกับปัดกระสุน ก่อนจะสลบ สิ่งที่โจรปล้นแบงค์เห็นแทนที่จะเป็นแขนขวาคือ“ทะ..ทุเรียน..!?”..

หัวข้อข่าวหน้าหนึ่งแผ่หลาอยู่หน้าหญิงสาว“วีรกรรมทำดีอีกแล้ว [ทุเรียนแมน]โชว์ผลงานอัดโจรเข้าซังเต”หญิงสาวพับหนังสือพิมพ์กลับ ก่อนที่จะทำหน้าสงสัย“ทุเรียนแมน..มันใครกันแน่นะ?”เสียงหนึ่งตะโกนเรียก“ยัยตาหวาน!นี่แกจะบ้าไอ้เจ้าทุเรียนแมนอะไรนั่นมากไปแล้วนะ!”หญิงสาวที่ชื่อตาหวานค้อน“ก็แหม..มีบี้ แกเองก็รู้นิสัยชั้นดีนี่นา ว่าชั้นน่ะมันช่างสงสัย”ตาหวานทำหน้าคิกขุ ส่วนเพื่อนของเธอก็รู้สึกหงุดหงิด“โอ๊ย!คบกันมาตั้งหลายปี ชั้นสอนเธอไม่เคยจำเลยสินะ ชั้น-ชื่อ-มี-มี่ ไม่ได้ชื่อมีบี้อะไรนั่น!”ตาหวานทำหน้าแอ๊บแบ๊ว“ขอโทษนะค้า ตัวเอง งุงิ”มีมี่เอือมกับพฤติกรรมทำแอ๊บแบ๊วของตาหวานมานานจนรับได้แล้ว แต่ก็ยังดูทุเรศอยู่ดี..

คืนนั้น ตาหวานได้แต่ส่องกล้องดูดาว เพื่อหาข้อมูลไปทำรายงาน “เฮ้อ!มาส่องกล้องดูดาวอยู่บนดาดฟ้าบ้านเนี่ย มันจะเห็นไอ้ควาซาร์รึเปล่าน้า?”(ดูดาวอยู่บนดาดฟ้าบ้านตัวเอง มันจะไปเห็นควาซาร์ได้ไงครับเจ๊!?)แต่แล้วจู่ๆกล้องของเธอก็มองเห็นบางอย่าง“หา!ฟ่ะ..ไฟไหม้!?”ไฟไหม้แมนชั่นแห่งหนึ่ง แต่ที่เธอมองเห็นไม่ใช่แค่นั้น บุรุษในชุดสีเขียวกำลังยืนอยู่บนดาดฟ้า“ท่ะ..ทุเรียน..แมน!?”เห็นแค่นั้น ตาหวานก็รีบวิ่งไปยังแมนชั่นแห่งนั้นทันที เสียงรถดับเพลิงเป็นสิบๆคันดังหวออยู่ตลอดเวลา พนักงานดับเพลิงก็ช่วยกันดับไฟอย่างเร่งรีบ ตำรวจรีบกันพื้นที่ออกไป แต่ที่ตาหวานจับจ้องอยู่ มีเพียงคนเดียว“ทุเรียนแมนเจ้าขา!”เมื่อได้ยินเสียงนั้น ทุกคนก็พลันมองไปเห็นทุเรียนแมนที่อยู่บนดาดฟ้าทันที “ดูนั่น!ทุเรียนแมน”“ทุเรียนแมน?”ทุเรียนแมนมองเห็นทุกคนที่ภาวนาขอให้เขาช่วยทุกคนไว้ ในที่สุด ทุเรียนแมนก็กระโดดลงจากดาดฟ้าแมนชั่นทันที!ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็ตกตะลึงกับสิ่งที่เขาทำ เพราะหากตกลงมาจากตึกสูงสิบชั้น คงจะรอดได้ยากมาก แต่ตาหวานไม่คิดอย่างนั้น“ฟุ่บ!”ที่เท้าของทุเรียนแมนก็ปรากฏล้อขึ้นมาสองล้อ เขากะจังหวะแล้วก็วิ่งอย่างอินไลน์สเก็ตไปบนกำแพงคอนกรีตของแมนชั่น แล้วเขาก็ตะโกนถามว่า“ยังมีคนติดอยู่ชั้นไหนเหรอครับ!?”ตำรวจที่อยู่ข้างล่างจึงตะโกนตอบบ้างว่า

“ยังเหลืออยู่ประมาณหนึ่งคนที่ชั้นเก้าน่ะ!”ทุเรียนแมนจึงตอบกลับไปว่า“ขอบคุณครับ!”แล้วม้วนตัวเองให้เป็นวงกลม และกระโจนทะลุกระจกของห้องๆหนึ่งในแมนชั่นชั้นที่เก้า..

เมื่อเข้ามาได้แล้ว ทุเรียนแมนถึงกับผงะ เขาไม่เคยเจอเหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งไหนที่ร้อนเท่าครั้งนี้มาก่อนเลย แต่เขาก็ต้องตามหาคนที่ยังติดอยู่ในแมนชั่นแห่งนี้ให้ได้“ขอโทษครับ!ยังมีคนอยู่มั้ยครับ!?”เขาตะโกนถาม แล้วเขาก็ได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือ“ช่วยด้วยค้าบบ!ผมติดอยู่ตรงนี้!”ทุเรียนแมนไม่รอช้า รีบฝ่าดงเพลิงจนเข้าไปถึงเจ้าของเสียงเมื่อครู่นี้ทันที “ช่วยด้วยค้าบบ..”ทุเรียนแมนเข้ามาถึง ก็เจอะเข้ากับระเบิดไดนาไมท์สามแผงพร้อมเทปอัดเสียง..“ ..ช่วยไปตายที..”

ทุเรียนแมนถึงกับผงะ และเตรียมหนี..“..นะ..คาบบบบ..”แต่ดูเหมือนจะสายเกินไป..“ว้าบบ”

ระเบิดไดนาไมท์ทั้งสามแผงทำให้เสียงของมันดังไปไกลหลายกิโลเมตร ตาหวานเห็นคนที่อยู่ใกล้คนหนึ่งเอามือปิดหู แต่เธอก็ไม่สนอะไรอีกแล้ว ตาหวานวิ่งฝ่าเจ้าหน้าที่ตำรวจที่ปิดล้อมอยู่ แล้วเข้าไปในวง“อ๊ะ..คุณ!..”ตำรวจคนหนึ่งพยายามจะจับเธอ แต่ก็ต้องถอยเมื่อมีบางสิ่งกำลังตกลงมา..“ฟิ้ววววว..”เมื่อตาหวานมองไปเห็น สิ่งนั้นก็พุ่งเข้ามาหาเธอเสียแล้ว“..ตึง!!?”

สิ่งที่ตกลงมาดูเหมือนจะเป็นคน เขาเฉียดตาหวานไปเพียง1/2มิลลิเมตรเท่านั้น“ฟู่..เกือบไป”ส่วนตาหวานก็พูดบ้างว่า“ช่ะ..ชั้นก็เกือบไป..เหมือนกัน..”ทุเรียนแมนมองเห็นคนที่อยู่ข้างเขา และอุทานว่า“เฮ้ย!..ตาหวาน!”สาวเจ้าดูท่าจะตกใจกับคำอุทานเป็นพิเศษ สายตาของเธอเหลือบไปเห็นเสื้อผ้าของเขาที่โดนไฟไหม้ ก็เห็น“..ระ..รวมมิตรประชาทัณฑ์!?”ชื่อมหาลัยที่เธอเรียนอยู่นั่นเอง ทุเรียนแมนตกตะลึงที่เธอดันไปเห็นความลับของเขาเข้าแล้ว เคราะห์ซ้ำกรรมซัด หน้ากากของเขาถูกไฟไหม้และเริ่มหลุดออกมา ตาหวานก็มองเห็นอีกแล้ว“ตาสีเขียว..หรือว่า!?”ทุเรียนแมนเริ่มรู้ตัวแล้วว่าคงไม่ดีนักหากจะอยู่ที่นี่ต่อไป เพราะดันมีคนมาเห็นความลับของเขาตั้งสองอย่าง เขาจึงใช้สเก็ตวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หญิงสาวตกตะลึงอยู่ตรงนั้น..

เช้าวันต่อมา ที่สุดแล้วตาหวานก็ยังทำรายงานไม่เสร็จ เธอจึงได้แต่ก้มหน้ารับกรรมโดนตัดคะแนนไปพร้อมกับมิมี่ เพื่อนของเธอนั้นได้แต่ทำหน้าเบี้ยวจากการที่เพื่อนของเธอชักจะคลั่งเจ้าทุเรียนแมนนี่มากไปแล้ว ตาหวานถึงกับทำหน้าแอ๊บไม่ออก ก็ในเมื่อเธอเป็นคนผิดเต็มประตู เธอยังจะแอ๊บออกอีกหรือ“ ’บี้จ๋า..เค้าขอโทษน้า”มิมี่ชินซะแล้วกับการถูกเรียกชื่อผิด จึงได้แต่บอกว่า“..ช่างเถอะ แกคงชอบเขามากล่ะสิ ถ้าอย่างนั้น”มีมี่ทำหน้าเอือม“ชั้นก็ไม่ห้ามแกหรอก แต่..”มิมี่สกัดดาวรุ่งเมื่อเพื่อนของเธอมีสีหน้าดีใจสุดขีด“..แกต้องเลี้ยงไอติมชั้น2ถ้วย!”ทำให้ตาหวานเซ็งชีวิตอีกครั้ง..

ในวันนั้น ตาหวานพยายามตามหาคนที่มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นทุเรียนแมน เธอลองมองดูจากท่าทางของทุกคนในห้องที่รู้จักเธอ ที่ผ่านๆมา เอกชัย ตัวบึ้กเกินไป แถมตาไม่ใช่สีเขียว ภัทร ตาก็ไม่ใช่สีเขียวแถมผอมกะหร่อง ‘เล่อ สายตาสั้นเลยใส่แว่นหนาเตอะ เป็นคนที่ดูจืดชืดแถมแขนหักพันเฝือก เมื่อดูจากในห้องก็ไม่พบเลยว่าจะมีคนเป็นไปได้ แต่เธอก็พบว่ามีเพียงคนเดียวที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุด นั่นคือ..“เฮ้ย!ไอ้วีระ ไปเตะบอลกันป่ะ!”รุ่นพี่วีระ คนที่เธอปลื้ม(รองจากทุเรียนแมน)นั่นเอง เพราะเงื่อนไขที่เป็นทุเรียนแมนมันหนาแน่นเหลือเกิน รุ่นพี่วีระรู้จักเธอ เล่นกีฬาได้ทุกชนิดและก็เก่งมันทุกชนิด แถมยังสมส่วนไม่มีใครเกิน เมื่อเห็นอย่างนั้น เธอจึงตามรุ่นพี่วีระไปหลังจากที่เล่นฟุตบอลเสร็จแล้ว(สตอล์กเกอร์รึเปล่าเนี่ย)จนเมื่อตามๆไปจนถึงมุมตึกแห่งหนึ่ง เธอก็เห็นรุ่นพี่วีระโดนจี้!“เฮ้ย!ไอ้น้อง ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ก่อนแต่งงาน ก็รีบส่งของมีค่ามาซะโดยดี!!”และนั่นคือฉากที่ตาหวานอยากเห็นที่สุด เพราะเขาอาจจะเป็นทุเรียนแมนจริงๆก็ได้(ทำไมไม่แจ้งตำรวจล่ะครับเจ๊)“..เว้ยย บอกให้ส่งของอะไรก็ได้ที่มีค่ามา ไม่ฟังเหรอเอ็ง!!”โจรคนเมื่อกี้ยิงปืนขู่ กระสุนเฉียดหน้ารุ่นพี่วีระจนเลือดไหลเป็นทาง“ว้าว..โดนยิงขนาดนี้ยังนิ่งอยู่ได้ ทุเรียนแมนแน่ๆเลย!”ตาหวานพูดอย่างปลื้มปิติ รุ่นพี่วีระยังนิ่งอยู่ แล้วเขาก็นิ่ง นิ่ง และนิ่ง

“..อ้าว?”ตาหวานชักไม่แน่ใจ แล้วรุ่นพี่วีระก็ล้มตึง เขาสลบไปตั้งแต่โดนขู่ครั้งแรกแล้ว..“เอ๋!?”ตาหวานตกใจจนเผลอตะโกนเสียงดังออกมา โจรคนนั้นก็เปลี่ยนเป้าหมายทันที“เฮ้ย!นังหนูที่อยู่ตรงนั้นน่ะ ส่งของมีค่ามาเด๊ะ!”ตาหวานไม่อยากเชื่อ รุ่นพี่วีระคนนั้นนี่นะ จะโดนโจรขู่ครั้งแรกก็สลบแล้ว!?“เอาล่ะนังหนู..ส่งของมีค่ามาซะ..”พลั่ก!“..ดีๆ..อ๋อย..”โจรสลบไปเพราะโดนลูกถีบของทุเรียนแมนเข้าเต็มๆ“ทุเรียนแมน!?”ตาหวานเรียกชื่อเขา ส่วนทุเรียนแมนเข้าใจทันที“นี่คุณคิดจะเอาดีทางนักสืบรึไง ถึงชอบมาตามสืบตามเสาะตั้งแต่รู้ว่าผมเรียนอยู่ที่นี่?”ตาหวานจึงตอบอย่างกับเป็นแฟน“..ก็..เค้าชอบตัวนี่นา”แค่นั้นแหละ ทุเรียนแมนถึงกับผงะ ไม่รู้จะทำยังไงต่อไป จึงตอบว่า“เฮ้อ..เอาเป็นว่า ผมจะบอกให้คุณเดาได้เองก็แล้วกัน”ตาหวานตั้งใจฟัง“ตัวจริงของผมน่ะ ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดหรอกนะ ถ้าใบ้แค่นี้ คุณคงเดาได้เองล่ะมั้ง ผมขอตัวล่ะ”พูดจบ ทุเรียนแมนก็รีบชิ่งทันที ส่วนตาหวานก็รู้สึกว่าเสียงของทุเรียนแมน คุ้นๆแต่ก็จำไม่ได้..

..ตาหวานไม่รู้จะตามหาทุเรียนแมนต่อยังไง จึงขึ้นไปดาดฟ้าของบ้านแล้วตะโกนว่า “เฮ้ย!ทุ-เรียน-แมน”ตาหวานตะโกนอย่างไม่อายฟ้าอายดิน“เธอ-เป็น-ใคร-กัน-แน่-บอก-ชั้น-หน่อย-เถอะ!!”สักพักเธอก็ได้ยินเสียงตึง วินาทีนั้นเธอคิดว่าเป็นทุเรียนแมนจึงหันไป“เธอเองสินะ ที่รู้ตัวจริงของไอ้มือหนาม”หญิงสาวตะลึง ชายคนนี้คือคนที่เธอเห็นว่าเขาปิดหูในวันที่เกิดระเบิดหลังจากไฟไหม้แมนชั่นแห่งหนึ่ง?ปิดหูแล้วตาหวานก็คิดได้ ในวันที่เกิดไฟไหม้ ไม่มีใครรู้มาก่อนว่าจะเกิดระเบิด แต่เธอกลับเห็นว่าเขาปิดหูสักหนึ่งนาทีแล้วก็เกิดระเบิดขึ้น หรือว่าเขาคือ“คะ..คุณคือ..คนที่ระเบิดตึกหลังจากที่ทุเรียนแมนเข้าไป..งั้นสินะ!?”ชายคนนั้นรู้ว่าเธอรู้“โอ้..หลักแหลมดีนี่ ชั้นเกลียดไอ้ทุเรียนแมนมันมาก เพราะมันเคยขัดขวางชั้นตอนที่จะจุดชนวนระเบิดที่สงขลานู่น นับแต่นั้นมาชั้นก็เกลียดมันเข้าเส้นเลือด และสาบานกับตัวเองว่าจะต้องฆ่ามันให้ได้!”ตาหวานรู้สึกใจหายวาบ แล้วทำไมเขาต้องมาล่าตัวเธอด้วย?“ฮะฮะ แม่หนู ชั้นน่ะรู้ว่าเธอมองเห็นชั้นตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ถ้าชั้นไม่บอกเธอ เดี๋ยวก็คงจะนึกออกเอง ถ้าเป็นอย่างนั้นมันก็คงจะไม่ใช่ข่าวดีของชั้น เพราะงั้น..”ชายหนุ่มชักปืนออกมา“คงต้องบอกลาเธอซะแล้วล่ะนะ!?”แต่แล้วเสียงที่ชายหนุ่มไม่ต้องการจะได้ยินมากที่สุดก็ดังขึ้น“นี่คุณจะจงเกลียดจงชังอะไรผมนักหนา..”ทุเรียนแมนปรากฏกายออกมาหลังจากที่ซุ่มฟังอยู่นานสองนาน“กะ..แก ไอ้มือหนาม!!”ชายหนุ่มพูดอย่างโมโห แล้วเข้าไปล็อคตัวตาหวานทันที“หึ..ฮ้าฮ่าฮ่าฮ่า แกจะทำยังไงไอ้มือหนาม ประชาชนที่แกพยายามจะปกป้องนักหนา กำลังจะตายต่อหน้าแกแล้วนะเฟ้ย”หญิงสาวพยายามสะบัดแต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะปัดแขนของชายหนุ่มออก จึงตะโกนบอกทุเรียนแมนว่า“อย่านะ..ทุเรียนแมน!ไม่ต้องห่วงชั้น จัดการหมอนี่ซะ!”แต่ทุเรียนแมนตอบกลับไปว่า“แต่คุณเป็นแฟน(พูดอย่างนี้ตาหวานแทบใจละลาย)คลับ(ตาหวานกลับมาเซ็งชีวิตอีกครั้ง)ผมนี่นา ผมจะปล่อยแฟนคลับคนแรกของผมให้สิ้นบุญไปต่อหน้าต่อตาได้ยังไง”ชายหนุ่มมือระเบิด เห็นดังนั้นก็พูดว่า“ถ้าอย่างนั้น แกก็ต้องยอมโดนยิงแทนแฟนคลับของแกก็แล้วกัน!”แล้วก็ชักปืนขึ้นมา และลั่นไกปัง!“ทุเรียนแมน!!”หญิงสาวตะโกนให้เขาหลบ แต่เขาก็ยังยืนนิ่ง..ปุ..กระสุนมัจจุราชพุ่งเข้าใส่ใบหน้าของทุเรียนแมน แรงปะทะทำให้ทุเรียนแมนถึงกับหงายหลัง หน้ากากหลุดออกไปครึ่งหน้า “อึก..”ชายหนุ่มโดนกระสุนเข้าที่ใบหน้า แต่กลับมีเพียงแค่แผลถลอกเท่านั้น “อะ..อะไร..กันเนี่ย!?”ชายมือระเบิดตะลึง ทุเรียนแมนทนเหมือนทุเรียนสมชื่อ!!จนลืมล็อคตัวตาหวานไว้เสียสนิท“เฮ้ย”ตาหวานหลุดจากชายมือระเบิด เมื่อไร้ตัวประกัน ทุเรียนแมนก็สี้เต็มทู่!!ทุเรียนแมนชูมือหนามของเขาขึ้น พลางเล็งปากกระบอก(!?)ไปที่ชายมือระเบิด แล้วมือของเขาก็มีแสงสีเหลืองออกมา!!“[อิ่มอร่อย]บลาสต์!!”เขาตะโกน แสงสีเหลืองพุ่งเข้าหาชายหนุ่ม..

“..ฟู่..!”ควันสีเหลืองพุ่งออกมาจากมือหนามของเขา“..ว่าเข้าไปนั่น..”ทุเรียนแมนเอามือออกมาจากมือหนามของเขา ส่วนชายมือระเบิดสลบไปตั้งแต่แรกแส้ แล้วในที่สุด ตาหวานก็ได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของทุเรียนแมนเสียที“..เฮอะ ใครๆในห้องก็หาว่าผมจืดชืด แล้วไงล่ะ ผมก็เป็นฮีโร่อยู่หน้าคุณนี่ไง”ตาหวานตะลึงอย่างบอกไม่ถูก“..ทุเรียนแมน..คือ..นาย ’เล่อ!!?”ชายหนุ่มพยักหน้า“ก็..ก็ตานาย”ชายหนุ่มค้นกระเป๋ากางเกง แล้วหยิบแว่นออกมาใส่“ตะ..แต่..แขนนาย”นาย’เล่อจึงพูดว่า“อันนี้ผมคงเอาให้คุณดูไม่ได้หรอกนะ มันเป็นเฝือกแบบใช้แล้วทิ้งน่ะ เอาไว้ปิดไอ้นี่ไง”นาย’เล่อชี้ไปที่แขนขวาที่เป็นหนามของเขา เพราะเหตุนี้เขาจึงได้ชื่อว่าทุเรียนแมนนั่นเอง“แต่..นาย..มาถึงนี่..ได้ไง”นาย’เล่อออกอาการน้อยใจนิดๆ“ให้ตายเถอะ ชีวิตของผมนี่มันจะจืดชืดไปถึงไหนกันนะ?ก็บ้านผมน่ะ..”ชายหนุ่มชี้ไปที่บ้านข้างๆที่ติดกับบ้านของตาหวาน“..มันอยู่ตรงนี้ไง”ตาหวานออกอาการรับไม่ได้ ทุเรียนแมนที่เธอปลื้มนักปลื้มหนาดันเป็นคนที่จืดชืดที่สุด(ป่านนี้ยังว่าเขาจืดชืดอยู่อีกเหรอครับเจ๊)ในโลก(เค้าว่างั้นนะ) แล้วเธอก็สลบไป..

“ไอ้คุณเล่อ!!เป็นฮีโร่(โชคดีที่แถวนั้นไม่มีคนอยู่)แล้ว ทำไม๊..ทำไมตื่นสายอยู่ทุกวี่ทุกวันล่ะเนี่ย!!?”เสียงของหญิงสาวปลุกชายหนุ่มให้ตื่นขึ้นมาจากภวังค์ ชายหนุ่มเพลียมาก แต่ก็ดันโดน(อดีต)แฟนคลับของเขาปลุกขึ้นมาซะได้ เมื่อชายหนุ่มแต่งเนื้อแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เขาและตาหวานก็เดินไปมหาลัยด้วยกัน“นี่!นายเล่อ ชั้นพูดจริงๆนะ นายเป็นฮีโร่แท้ๆแต่เซ้นส์การตั้งชื่อของนายนี่ห่วยเข้าขั้นรับไม่ได้เลยนะเนี่ย”นายเล่อรู้สึกโดนแทงใจดำ จึงค้อนไปว่า “ตรงไหนอ่ะคับท่าน หือ?”ตาหวานมีข้อมูลยืนยันชัดเจน“ก็ท่าแต่ละท่าของนายน่ะ เท้~เท่ แต่ชื่ออย่าง ไอ้ลำแสงจากมือหนามของนายน่ะ ดั๊นชื่อ[อิ่มอร่อย]บลาสต์!!ไปซะนี่”เจอแค่นั้นทุเรียนแมนตัวจริงถึงกับผงะ แล้วทั้งสองก็หัวเราะและเดินไปพร้อมกัน..

[ทุเรียนแมน]อวสาน(ชั่วคราว)